“Waarom ben jij eigenlijk acupuncturist geworden?”

“Waarom ben jij eigenlijk acupuncturist geworden?” Dat is een begrijpelijke vraag die ik best vaak krijg, maar waar ik niet altijd de tijd voor hebt. Het is namelijk best een lang verhaal ;-)

Het begon allemaal in de prille jaren 90 in Praag. Ik studeerde toen fysiotherapie en liep ik stage in het plaatselijke ziekenhuis, op de afdeling Interne Geneeskunde. Onze taak -als fysiotherapie stagiaires, was patiënten te helpen te revalideren na een zware buikoperatie. 

Ik kan me één patiënt nog steeds heel goed herinneren.  Het was een vermagerde vijftiger, in een grijze badjas die de ongezonde kleur van zijn gezicht benadrukte. We hebben die dag 20 meter gelopen op de gang en nam zijn pols op. Hij zei niet zo veel en had dof blik in zijn ogen. Veel reden voor een gezellig babbeltje had hij niet…hij was een kankerpatiënt.

Nadat ik hem naar zijn kamer had gebracht, ging ik op de gang zitten bij een open raam. Het contrast tussen wat zich binnen de ziekenhuismuren afspeelde en hoe het erbuiten eruit zag had niet groter kunnen zijn.  Het was een stralende voorjaarsochtend halverwege mei. Van het ziekenhuisraam kon je de bloeiende seringenbomen ruiken.  Mijn mede stagiaires waren al klaar en vroegen of ik naar buiten kwam voor een koffiepauze.

Ik zei dat ik zou komen maar opende eerst het dossier van de patiënt om zijn polsfrequentie en het aantal gelopen meters te noteren. De kwetsbaarheid van de man raakte me. Nieuwsgierig bladerde ik door het dossier.

De man was ingenieur en vader van twee kinderen. Vanaf zijn dertigste werd hij behandeld voor vage maagklachten, op zijn vijfendertigste had hij een maagzweer en op zijn tweeënveertigste een maagbloeding. Eind veertig kreeg hij maagkanker en vorige week had hij als vijftiger een stuk van zijn dikke darm moeten laten verwijderen. Wat naar, dacht ik. Zijn klachten worden succesvol behandeld maar hij wordt elk decennium zieker.

De deur van zijn kamer was open.  Daar lag hij dan, grijzer dan zijn badjas, met een doffe blik in zijn ogen. Alsof hij er helemaal niet was. Toen vroeg ik me af: Waarom leidt het bestrijden van ziekte niet per se tot herstel en gezondheid? Zijn er niet andere methodes dan onze geneeskunde om gezond te blijven? Had deze man als dertiger niet beter een specifiek dieet kunnen volgen? Of ayurvedische behandeling.  De hele koffiepauze was aan mij voorbijgegaan …

Maar de vraag bleef.

Waarom leidt het bestrijden van een ziekte niet per se tot herstel van gezondheid?

Ik heb netjes mijn studie afgemaakt maar in de laatste maanden van mijn afstudeerjaar ging ik me oriënteren in de oosterse geneeswijzen.  Ik raakte gefascineerd door de belofte van de alternatieve geneeswijzen en ging dit onderzoeken.
Na kennis te hebben genomen van verschillende soorten alternatieve therapieën heb ik voor TCM gekozen.
TCM staat voor Traditional Chinese Medicine. TCM werkt met acupunctuur, Chinese Kruiden en voeding en leefstijladviezen. Omdat acupunctuur het meest  bekend  onderdeel van TCM is, noem ik mezelf dus acupuncturist. Maar, mijn werk is dus breder dan het zetten van naalden.
Het doel van deze therapie is om de patiënt weer in balans te brengen, gezonder en vitaler te maken. Daar waar de westerse geneeskunde zich richt op het bestrijden van de ziekte, richt de TCM zich op het behoud van gezondheid en het behoud van vitaliteit tot de hoge leeftijd.En dat merken mijn patiënten. Ze voelen zich direct na de behandeling “anders”. Ze nemen iets waar, wat ze niet eerder hebben gevoeld in wat moeilijk onder woorden gebracht kan worden. Zelf zie ik na de behandeling een bepaalde helderheid in hun ogen.Na een aantal sessies zien zij een positieve verandering in hun gezondheid, hun klachten verdwijnen en ze hebben mij niet meer nodig. Een tevreden klant die gestopt is vertelt over zijn/haar ervaring en dat leidt weer tot komst van een nieuwe klant in mijn praktijk. En het proces begint opnieuw.

 Ik moest onlangs nog terugdenken aan de jaren negentig en aan de stage in Praag. Het had te maken met de vergelijkbare geur van de lucht. Het was weer mei, weer een stralend voorjaarsochtend, maar dan in 2021 in mijn praktijk in Zwolle.

Mijn eerste patiënt van dat ochtend ken ik al 1,5 jaar. Ze kwam bij mij met kinderwens.  Die dag was ze 37 weken zwanger en ze onderging een behandeling als voorbereiding op haar bevalling.

De tweede klant was (niet geheel toevallig) ook een vrouw met kinderwens. Ze ging beetje onrustig maar heel hoopvol op mijn behandeltafel liggen en vertrok na de behandeling ontspannen en zelfs blij.

De derde klant was een vrouw in 11^e week van haar tot nu toe zenuwslopende zwangerschap. Ze had last van bloedingen en 50% kans op miskraam. Vandaag vertelde ze, dat de bloedingen gestopt waren en dat de baby doorgroeide. Ze gaat het blije nieuws vrijdag aan de familie vertellen.

 De vierde klant was een man, 50-er met nasleep van Covid 19. Ook hij was blij. Hij voelde zich stukken beter, zijn spierpijn en vermoeidheid waren verdwenen en hij had meer adem. Hij hoefde geen vervolg afspraak en ging energiek weg. Hij had nog veel te doen die dag.
Alle klanten hadden 1 ding gemeen. Ze gingen met een positief gevoel weg.

Ik doe sinds de pandemie tussen de afspraken door de ramen open om de lucht te vervangen. Ik voelde de warme lucht binnen stromen en zag de bloesem van de rode meidoorn voor een van mijn ramen en ik voelde de balans tussen binnen en buiten. Ik voelde de positieve energie in mijn praktijk en dat maakte me blij en voldaan. Daarom ben ik acupuncturiste geworden.